"Listy z jeziora" - Agnieszka Korol

„LISTY Z JEZIORA”

Agnieszka Korol

Wydawnictwo Promic

Warszawa 2011

ISBN 978-83-7502-242-1

Str. 311

Moja ocena 2/6

Ostatnio moje lektury obfitowały w ciężką tematykę wojenną, lub też trzymające w napięciu zagadki kryminalne. Postanowiłam trochę dać szarym komórkom odpocząć i złapać się czegoś lekkiego, co nie wymaga specjalnego zaangażowania umysłowego. Tak oto sięgnęłam po „Listy z jeziora” Agnieszki Korol. Do tej historii zachęcił mnie opis z okładki sugerujący przyjemną powieść obyczajową przyprawioną pewną tajemnicą, a także mazurskie klimaty. A teraz o tym co otrzymałam.

„Każdego spotyka w życiu coś ciekawego (…) Coś, co często ma wpływ na nasze dalsze losy. Choć czasami trudno nam to zauważyć”

Szaruga, niewielka miejscowość gdzieś na Mazurach. Tu Irena Szarada prowadzi swój pensjonat, który odziedziczyła po rodzicach. Kobieta jest samotna, nie ma żadnej rodziny a wśród miejscowych krąży o niej plotka jakoby dwadzieścia pięć lat temu przyczyniła się do śmierci swego męża. Mimo wszystko Irenie udaje się wprowadzać w pensjonacie niemal rodzinną atmosferę. Goście to zazwyczaj stali bywalcy, od czasu do czasu trafia się ktoś nowy. Nikt nie ma pojęcia o przeszłości swej gospodyni. Pewnego dnia Szarada otrzymuje pewien krótki liścik zawierający pogróżkę podpisaną imieniem... nieżyjącego męża. Wkrótce pojawia się coraz więcej anonimów. Irena jest wstrząśnięta, czy któremukolwiek z gości zależy za zburzeniu jej spokoju? A może w całą sprawę zamieszany jest nowy sąsiad? Czyżby mężczyźnie zależało na przejęciu pensjonatu Szarady?

Tymczasem niczego nieświadomi goście przeżywają swoje własne rozterki, głównie miłosne. Jednak wkrótce niespokojny nastrój gospodyni zaczyna udzielać się wszystkim dookoła. 

Fabuła wydaje się ciekawa i wciągająca. Wakacyjne życie pensjonatu na mazurach, perypetie młodszych i starszych letników, w które wpleciony zostaje wątek niemalże kryminalny. I na tym koniec, bo to tylko zarys historii, która miała ogromny potencjał. Niestety, według mnie autorka nie najlepiej zabrała się do tego tematu. Nie mogę inaczej podsumować tej powieści, jak tylko jako niekończący się dialog zupełnie o niczym, przeplatany krótkimi opisami z całą plejadą irytujących postaci; po pierwsze właścicielka pensjonatu, podejrzewająca o spisek wszystkich po kolei, łącznie z kilkuletnią dziewczynką, dalej owa dziewczynka, pałętająca się wszędzie, wścibska do bólu i natrętna, starsza pani, lokatorka, którą można scharakteryzować podobnie do w/w dziewczynki, młody (oczywiście) przystojny ratownik, który sam nie wie czego chce, rozchwiana emocjonalnie, zbuntowana i rozpuszczona nastolatka, no i wielu, wielu innych artystów tego dramatu. Autorka starała się włączyć do powieści momenty akcji, np. poszukiwanie zaginionego dziecka, jednak za nim na dobre się rozpoczęły już się kończyły. Na finał czekało się do samego końca, i wszystko byłoby ok, gdyby nie to, że był on naciągany i mało odkrywczy. A jeśli chodzi o mazurskie klimaty? Właściwie nie było ich wcale. Ta historia mogłaby się dziać dosłownie wszędzie.

No dobrze, skończę już tą masakrę. Muszę przyznać, że jeden z moich celów osiągnęłam, „Listy z jeziora” na pewno nie wymagają wytężania umysłu. Konstrukcja tekstu, składająca się głównie z dialogów, i duża czcionka sprawia, że czyta się bardzo szybko. Chyba tylko dlatego przebrnęłam przez całość. Jeżeli ktoś ma ochotę zaryzykować, lubi taki styl, proszę bardzo. Książka nie zajmuje specjalnie dużo czasu i może służyć totalnemu odmóżdżeniu.

   

Wyzwania: